ظریفی خواسته بود اندکی درباره کارگاهم با «عنوان مهارتهای ارتباطی و زندگی کاری»
بنویسم …
اما راستش را بگویم قلمم نمی رفت!
نمی چرخید که بنویسد! هر قدر کلنجار می رفتم نمی نوشت!
عجب لج بازی بچه گانه ای داشت!
اما به واقع حق داشت که ننویسد!
آخر نوشتن از لزوم یادگیری مهارت های ارتباطی گویا اسراف قلم است و وقت! چرا
که اصولا همانطور که فیلسوفان -مردانی که بیشتر از من و بیشتر از ما فکر می کنند!-
گفته اند: «الانسان مدنیه بالذات!» یعنی انسان فطرتا اجتماعی است و نیاز به تعامل
و ارتباط با دیگرانی از جنس خودش دارد، حال گاه برای رفع نیاز خوراک و پوشاک و
مسکنش و گاه برای تخلیه روحش!
و امروزه در عصر سیمان و آهن و -به قول آن دوست شاعرم!- در قرن معراج پولاد،
انسانها بیش از بیش به هم وابسته شده اند و در این میان اگر از آن دست استثنائاتی که
از اجتماع گریزانند -مثل سلینجر بزرگ!- صرف نظر کنیم خواهیم دید که همه مان خواسته
یا ناخواسته در حال آموختن و آزمودن مهارت هایی در ارتباط هایمان با دیگرانیم و لذا
صحبت از لزوم دانستن مهارت های ارتباطی -چنانچه پیش تر گفته شد- گویی اسراف
وقت و قلم است …
و اما بعد اینکه در این کارگاه نه قرار است معجزه ای شکل گیرد و نه حتی آموزش
تکنیک ها و مهارت های خارق العاده ای که تنها به مرور و یاد آوری و به اشتراک
گذاری تمام آنچه می پردازیم که تا کنون با آنها در ارتباط هایمان -حال چه در قالب احوال
پرسی های خیابانی و صحبت های دوستانه و چه در جلسات رسمی و اداری و مذاکرات
مالی و کاری خود – برخورد داشته ایم و تا به حال با استفاده از آزمون و خطا پیش
می رفتیم ولی در این کارگاه قرار است به مرر حالت های بهینه و درست -با توجه به
شرایط زمانی و مکانی- بپردازیم که اصولا و اساسا نه مقوله ارتباط علم نو پا و جدیدی
است و نه به زعم این حقیر کسی در دنیا یافت می شود که درباره مهارت های ارتباطی
تجربه ای نداشته باشد -هر چند که بسیاریند که تا به حال از منظری علمی و تجربی به
این مقوله نظر نینداخته اند- …
زیاده عرضی نیست که در آخر تنها به این کلام پیر طریقت مولانا بسنده می کنم که:
دفتر صوفی سواد و حرف نیست / جز دل اسپید همچون برف نیست
دلتان شاد …
صابر خسروی
مسیر خلاق 